مهمترین آفات و بیماریهای چغندرقند

عمده‌ترین عاملی که برای بالا بردن تولید لازم است به آن توجه گردد حفظ این گیاه از حمله آفات و بیماریها است. این عوامل هر ساله خسارت فراوانی به مزارع چغندرقند وارد نموده و موجب پایین آمدن مقدار محصول در واحد سطح می‌گردند. به خاطر این لازم است بموقع و با دقت کامل با آنها برخورد گردد. مهمترین آفات چغندرقند در ایران عبارتند از:کرم‌ برگخوار چغندرقند(کارادرینا)، شب‌پره زمستانی، مگس چغندر، بید چغندر(پروانه لیتا)، خرطوم کوتاه چغندر(آفت خال‌سیاه)، خرطوم بلند چغندر(سرخورطومی ساقه)، کک چغندر، شته سیاه چغندر، زنجره چغندر، کنه تارعنکبوتی و ملخهای بومی.
بیماریهای مهم چغندرقند هم عبارتند از:
بیماریهای قارچی(سفیدک سطحی، سفیدک داخلی، زنگ چغندر، لکه گرد چغندر، پوسیدگی قهوه‌ای ریشه ، پوسیدگی بنفش ریشه) بیماریهای ویروسی ( موزائیک‌چغندرقند ، زردی چغندرقند) و بیماریهای باکتریایی(پوسیدگی ریشه و سرطان چغندرقند).
تنک‌کردن و مبارزه با علفهای هرز
تنک‌کردن
در مناطقی که برای تولید چغندرقند از بذر معمولی(چندجوانه‌ای) استفاده میگردد لازم است پس از آنکه نباتات سبز شدند بوته‌های اضافی از خاک خارج شوند تا تراکم بوته‌ها به حد مطلوب برسد تا بوته‌های باقیمانده بتوانند به مقدار لازم از فضای کافی،‌ آب، مواد غذایی و بقیه شرایط استفاده کنند، به رشد ادامه دهند و محصول کافی با کیفیت لازم تولید نمایند. موقعی که بوته‌ها قوی شده و تعداد برگ هر بوته به 2 یا 3 عدد رسید اولین مرحله تنک باید انجام شود. در این مرحله هر چه در تنک کردن تأخیر شود مقدار محصول و درصد قند کمتر شده و ریشه‌ها نمیتوانند به اندازه کافی رشد کنند. برای نیل به نتیجه بهتر باید مزرعه چغندر را در دو مرحله تنک نمود. بطوری که پس از این دو مرحله تعداد بوته‌های باقیمانده در هر هکتار 100000 تا 120000 و حداقل 75000 تا 80000 عدد خواهد بود.
تنک‌کردن اغلب در اکثر مزارع کشور ما به وسیله دست انجام میگیرد اما در کشورهایی اروپایی برای این کار از ماشین‌‌‌‌‌‌‌‌آلات مخصوص آن استفاده میکنند که بوته‌های اضافی را از زمین خارج نموده و فواصل گیاهان باقیمانده را تنظیم میکند.
مبارزه با علفهای هرز
در مناطقی که این گیاه کشت میشود انواع علفهای هرز در طول دوره رشد و نمو رشد میکنند که برای رشد چغندرند بسیار مضر هستند و باعث کم شدن میزان محصول و راندمان آن میشوند. در اوایل دوره رشد چون سرعت رشد علفهای هرز بیشتر از گیاه اصلی است بنابراین خسارت این دوره نیز بیشترین حد خسارت نسبت به سایر مراحل طول دوره رشد را شامل میشود بنابراین لازم است تا زمانی که برگهای چغندرقند بخوبی رشد نکرده‌اند و سطح زمین توسط برگهای این گیاه اشغال نشده(70-60روزبعد از کشت) نسبت به دفع علفهای هرز توجه بیشتری شود. زیرا در صورتی که برای دفع این علفها به دقت و به موقع اقدام نگردد مانع رشد کامل چغندرقند خواهند شد.برای از بین بردن علفهای هرز مزارع چغندرقند دو روش شیمیایی و زراعی وجود دارد و اما برخی از علفهای مهم هرز چغندرقند که در اغلب نقاط کشورمان پراکنده‌اند عبارتند از:
تاج‌خروس(Amaranthus SP.)
تلخه( Acroptilon repenes L.)
کاسنی(Cichorium intybus L.)
گل گندم(Centaurea SP)
گاو چاق کن(Lactuca SP.)
شیرین‌بیان(Glycyrrhiza glabra L.)
ترشک(Rumex crispus L.)
تاجریزی(Solanum nigrum L.)
قیاق(Sorghum halepense L.)
خرفه(Portulaca oleracea L.)
مرغ(Cynodon dactylon L.)،
سوروف(Echinochloa crus-galli beav.)
ازمک(Lepidium draba L.)
خارشتر(Astragalus SP.)
گاورس(Setaria viridis L.)
یولاف(Avena ludoviciana Durieu.)
سلمک(Chenopodium album L.)
پیچک(Convolvulusarvensis L.)
خارخسک(Tribulus terrestris L.)